Možda je bio upravo 5. septembar kada su, reditelja Ahmeda Imamovića i mene – izgleda novinara, organizatori 1. Dokufesta u Prizrenu častili ručkom na Šar-planini u restoranu kojeg su držale Sarajlije. Ili su mi, isti ti organizatori, poklonili dres sa brojem “5” Fudbalskog kluba “Lirija”, nekada stabilnog člana jugoslovenske II lige Istok, a onda i one jedinstvene.
Bilo je to postratno vrijeme na Kosovu, “Lirija” nije imala svoj shop pa da kupim dres, već je neko od raje otišao na trening i zamolio libera tog kluba da mu pokloni taj, u kojem je trenirao. Ko zna da li je i imao rezervni, ali ovaj je išao za gosta iz Sarajeva. Koji bi, da je poznavao koga, svratio i u Đakovicu po dres “Vlaznimija” i u Peć po dres “Budućnosti”. Kada do Prizrena putujete iz pravca Prokletija, ili u kontra smjeru, dakle prema Crnoj Gori, onda prođete i Peć i Đakovicu, također poznata fudbalska uporišta iz one države.
Tog septembra 2002. održan je 1. Dokufest u Prizrenu, festival kratkometražnog i dokumentarnog filma. Tada smo Ahmed Imamović i ja bili jedini strani gosti na Festivalu. Ahmed sa svojim filmom “10 minuta”, za koji će u decembru te godine dobiti i nagradu Evropske filmske akademije, i ja kao izvještač. A obojicu nas pozvao Bahri Uka, sarajevski student stomatologije i jedan od osnivača Dokufesta.
Više se ni sjećam da li smo tamo boravili četiri, pet ili šest dana, ali se sjećam da nam je bilo fantastično. Bahri, Veton, Eroll, Imer… i svi ti Prizrenci koje smo tada upoznali, a ja im zaboravio imena, dočekali su nas valjda bolje nego što bi dočekali bilo kog svog. A postali smo njihovi.
Čak nam je i fizionomija grada išla na ruku. Valjda nema grada koji je sličniji Sarajevu od Prizrena. Uključujući i onu vodenu nit zvanu rijeka Bistrica čije korito u gradu podsjeća na ono od Miljacke u centru Sarajeva. Pogotovo kad šetate “toplom prizrenskom kaldrmom” i “puštate” rijeku da teče.
Sada je Dokufest u augustu. Ove godine održan je 23. put. Narastao je, velik je, bitan je. Čuveni kosovski glumac Faruk Begolli, profesor glume na Akademiji u Prištini, tada predsjednik Žirija, već dugo “ore nebeske njive”, a ja ga slušam kako mi u Vetonovoj kuhinji, gdje smo radili intervju da ne smetamo gostima u dnevnom boravku i trpezariji, priča o maestralnom Šibi Krvavcu…