Ovo sam ja kao učesnik serijala “Šta djeca znaju o zavičaju”. Epizoda iz Sarajeva, i to iz moje škole snimljena je na početku školske 1983./1984., dakle u septembru. A možda i u oktobru. Ovako negdje, k'o sad.
Autor čuvenog serijala Televizije Sarajevo bio je Duško Trifunović. Išao je čika Duško širom Bosne i Hercegovine i pitao osnovce mogu li mu nešto ispričati o svom zavičaju. Ili, dijelu grada gdje su odrasli. Ili, o opštini u cjelini.
Moja škola zvala se “Andrija Rašo”, sada je “Meša Selimović” i izgrađena je početkom osamdesetih u C fazi Alipašinog Polja. Pokrivala je gornju C, i donju A fazu od RTV doma do ulice Ive Andrića sa neparnim brojevima. Od ulice Ive Andrića sa parnim brojevima pa do Studentskih domova u Nedžarićima bio je drugi dio A faze, dok je iznad bila faza B. Oni su imali svoju školu, “1. maj”, danas se zove “Fatima Gunić”, po učiteljici koja je ubijena u ratu, na času. Jedino je Almas Smajlović išao iz, skoro, Nedžarića do, skoro, Švrakinog.
Čika Duško je našu školu, od svih osnovnih u Sarajevu, za snimanje izabrao jer je bila najmodernija u BiH: imala je samo prizemlje, veliki hol sa stolicama istim kao na zapadnoj tribini stadiona “Koševo” – samo što nisu bile zelene nego narandžaste – koji je renoviran 1981. kad je ta škola i otvorena, botaničku baštu s bočne strane kabineta biologije, kabinet za fiziku i hemiju kao na PMF-u i salu za fizičko vaspitanje sa tvrdom gumom kao podlogom umjesto parketa i košarkaške table od pleksiglasa.
Izabrao ju je i zato što je stanovao blizu, u ulici Ive Andrića sa neparnim brojevima, a i posao mu je bio blizu. Što bi rekli, nikad dva dobra sastaviti, ali zato možeš tri. Ili kako bi se to u ova moderna vremena kazalo: 3 u 1. To što su Ana i Severin, njegova djeca išla u tu školu nije imalo apsolutno nikakve veze, jer su toliko skromni da im je bilo i neprijatno zbog tog događaja.
Imao sam na sebi bijelu košulju i crveni džemper, sredila me mama za snimanje za televizor. Ali, avaj. Već prvog dana pohrvao sam se s nekim, ne znam s kim, a on mi je rasparao šav na džemperu iznad desnog ramena. A snimanje je trajalo tri dana i sve vrijeme smo morali biti u istom. Da bi na ekranu ispalo da je snimljeno odjednom, možda čak i da je direktan prenos. Što mi mama nije zašila taj šav, nikad neću saznati, vjerovatno zato što joj nisam ni rekao. Jer, morao bih joj reći i da sam se pohrvao.
Pa je tako, dobar dio snimanja, moj drug iz razreda svoj lijevi lakat držao na mom desnom ramenu. Taman negdje na klavikuli, najtvrđoj kosti u ljudskom tijelu poslije butne, koju sam kao takvu uspio slomiti tri, četiri godine ranije.
U emisiji sam pričao o svom kvartu, Marindvoru, iz kojeg me selidba lansirala na Alipašino Polje. I još smo nas petorica, šestorica, puhali u onu rupu između palčeva kad sklopiš obje ruke u aplauz “imitirajući” sove. A žestoko sam se “provalio”. Dok sam još stanovao na Marindvoru, u “Paviljonu”, izgrađena je, preko puta, zgrada Skupštine SR BiH. Danas je to, oficijelno, PS PD BiH. Ja sam u emisiji rekao da je izgrađena Skupština opštine Bosne i Hercegovine.
Ipak, jesen te 1983. uopšte, bio je iznimno uspješan period u mojoj bogatoj karijeri. Mislim, siromašnoj. Bio sam, dakle, učesnik na snimanju serijala “Šta djeca znaju o zavičaju” sa nemalim doprinosom, potom učesnik “Olimpijskog kviza” u školi kao predstavnik petog razreda sa četiri odjeljenja i bio treći – važno je učestvovati, u olimpijskom duhu – a i Željo je pregazio Sarajevo 5:2.
Emitovanje epizode u programu Televizije Sarajevo, vjerovatno krajem oktobra 1983. gledao je čitav moj komšiluk i još pola rodbine. Ono drugo pola… Bio sam briljantan. Bez obzira na Skupštinu opštine. Međutim, jedino u našoj epizodi čika Duško nije djecu pitao šta misle o tome kako je nastalo ime njihovog grada, ili neke riječi. Npr., kako je nastala vlastita imenica Derventa.
Da nas je pitao, rekao bih – Sarajevo je nastalo od riječi Željo. Brzo, hitro, žustro, promptno i hitno bih odgovorio kao kad nas je učiteljica u Osnovnoj školi “Boriša Kovačević” (sada Grbavica I u koju sam išao dva i po razreda) dv'je, tri godine ranije pitala šta bismo željeli da postanemo kad porastemo. I dok su djevojčice, uglavnom, odgovarale: glumica ili doktorica, dječaci, uglavnom: pilot ili fudbaler, ja sam kao iz topa, u petom osnovne, ispalio: penzioner.
Roditelje su zvali da dođu u školu, a meni ni do danas ta želja nije ispunjena.