Na današnji dan 1990. otišao sam u JNA. Mjesec ranije onaj referent sa cvikama u Sekretarijatu za narodnu odbranu Opštine Novi Grad mi je rekao: “Strumica. Malo daleko, jebiga.” Kad sam došao kući, mama mi je rekla: “Da je barem Niš.” U toj istoj zgradi Opštine, heftu pred odlazak dijelili su lovu za put. Nit vodilja im je bila što kraći put do odredišta i najjeftinije prevozno sredstvo.
Lovu sam dao roditeljima koji su mi kupili avionsku kartu do Skoplja. A onda sam imao još tri sata busom do Strumice, koja je blizu tromeđe tadašnje Jugoslavije, današnje Sjeverne Makedonije, Grčke i Bugarske. Blizu Đevđelije, koja je, opet, blizu granice s Grčkom, i blizu Delčeva, koje je, opet, blizu granice s Bugarskom. U tri lijepe p… Toliko daleko da sam u Opštini dobio najviše para za put. Ja i moj školski drug Sale, koji je išao u Bitolu. Ili, Prilep, davno je bilo. Možda su mi i roditelji digli kredit kad su dolazili na zakletvu.
Uglavnom, nigdje više seljaka i glupana nije bilo na jednom mjestu nego u JNA. Tolikih retarda je bilo da su se neki još u Beogradu izgubili pa ih je milicija dovela na odredište.
Radaka iz Zemuna i mene, od autobuske stanice u Strumici pa do kasarne dopratili su neki vojnici koji su po naredbi dočekivali nove vojnike. Kada smo prolazili pored spomenika Goci Delčevu, makedonskom revolucionaru, jedan od njih je rekao: “Kad ovaj spomenik sklopi ruke, vi ćete fazani da se skinete iz vojske.” Iz oblasti rundimentarne duhovitosti, kakve je tamo, unutar ograde, bilo na pretek.
Iz Strumice se najviše sjećam brda Popčevo gdje smo na poligonu imali gađanje, mislim da se trebalo penjati osam, devet kilometara, onda jela drnč, kombinacije ničega ni sa čim bez ičega, i izdvojene straže u selu Banica, desetak kilometara od Strumice, u kojem smo čuvali neka dva hangara.
Na fotki gore smo Brico iz Čuruga u Vojvodini – lijevo, Mustafa iz Žepča – kojeg upravo trebamo fijuknuti preko ograde, i ja. To je ta Banica. Podvlačili bi se ispod duple bodljikave žice i išli u selo kupovati pive.
Jednom sam u kući u kojoj smo jeli i spavali, na onom drvenom radiju od dva kvadrata slušao kombinovani prenos utakmica jugoslovenske prve lige u fudbalu u okviru JRT sheme. Željo je na Grbavici dobio Partizan 1:0. Bila je nedjelja i ja sam poslije tekme otišao stražariti pored kapije. Došao je komandir čete, kapetan Vuksan Arsenijević u obilazak. U civilu. Vozio je “stodvajesosmicu”, a na retrovizoru mu je bila zastavica Partizana iz Beograda, oficirskog kluba. Zastavica u “Zastavi”.
“Kako je, Bajramoviću?”, pita me. “Dobro”, rekoh, “a još bolje kad dobijemo Partizana.” “Ne seri”, reče mi. “Razumijem, druže kapetane”, rekoh mu.
Gledam juče da je u okviru Omladinske Lige prvaka, Akademija Pandev Brera Strumica ugostila ekipu Sarajeva u utakmici koja je završena rezultatom 2:2. Navijam za Želju, ali volio bih da sam bio sa Pitarima u Strumici.
Da se sjetim drnča, vojničkog graha iz kazana i SDO-a (suhi dnevni obrok) kojeg sam tonama pojeo sa ovom trojicom vojnika koji su gore spomenuti, ali i sa Mitom iz Bele Palanke, Francuzom iz Novog Sada, Petrom iz Velikog Trojstva kod Bjelovara, Ivom i Dervišom iz Zagreba, Mijom iz Slavonskog Broda, Šusom iz Umaga, Kerimom i Barizom iz Sarajeva, Savketom jednim, Savketom drugim, Markanom, Golubom, Vladom, Dejanom, Radišom i ostalim Beograđanima, Muratom iz Prijepolja, Milkom iz Priboja, Sašom iz Tetova, Ekremom i Tonijem iz Skoplja, Albancem-muslimanom Bedrijem i Albancem-katolikom Džonom, Ibrom iz Struge… I svim ostalim iz septembarske klase. Vojna pošta 7036. Prijatno, septembar.