U arhivi Filmskog festivala u Puli piše da je te 1985. “Otac na službenom putu” Emira Kusturice pomeo konkurenciju. Dobitnik “Zlatne palme” u Cannesu osvojio je “Zlatnu arenu” u svim najvažnijim kategorijama, a ako je nekome nešto i ostalo mogao je biti prezadovoljan. Istina, bila je to godina bez velikih naslova za historiju kinematografije ovih prostora, osim spomenutog.
Ali, bio je u takmičarskoj konkurenciji i jedan izuzetno drag, mio i topao film, baš kao i ljeto koje je vrijeme radnje i tokom kojeg se održava pulski Festival.
Zove se “Nije lako sa muškarcima” i kad god na Pink Filmu naletim na njega ostanem s njim da provedem još jedno lijepo veče. Po ko zna koje. A nekad i ne nalijećem već vidim u programu kad mu je vakat, pa se namjenski izvalim da ga pogledam 1286. put i opet se osjećam ugodno. Po ko zna koji put. Ako ste gledali film nema svrhe da vam ga prepričavam, a ako niste, onda opet nema svrhe. Jer, pogledajte ga. Često je u programu koji spomenuh. A filmovi tamo su jedino vrijedno što emituje gazda tog beogradskog medija.
Taj mali, izuzetno simpatični i veoma duhoviti film režirao je Mihailo Vukobratović, nešto kasnije jedan od reditelja TV serije “Bolji život”, dok je scenarij napisao Predrag Perišić, profesor na FDU i urednik na Televiziji Beograd, između ostalog, te pisac filmske trilogije “Rad…”, “Moj tata…” i “Razvod…” sve na “određeno vreme”. Usput, ovaj prvi u kratkom nizu, gledao sam s mamom u kinu “Dubrovnik” u Sarajevu 1980. godine.
I u filmu “Rad na određeno vreme” kao i u “Nije lako sa muškarcima” glavne uloge igraju Milena Dravić, Bata Živojinović i Ljubiša Samardžić. S tim da je ovaj prvi imao jednu dječiju mušku zvijezdu – Nikolu Koju, a ovaj drugi tri ženske tinejdžerske zvijezde – Anu Simić, Dubravku Mijatović i Branku Katić.
Dubravka i Branka su danas velike glumice, dok Ana zbog uloge u filmu umalo nije bila izbačena sa glume na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu, a u godinama koje su uslijedile, u Pozorištu na Terazijama ostvarila je, kako kažu, značajne uloge. Na fotki ispod su Dubravka i Branka u kadru sa Milenom.
Bilo je tu i epizodnih uloga za antologiju. Taško Načić je pospani recepcioner dobrog apetita, Boro Stjepanović, šef sale u hotelu i onog što se nalazi ispred trpezarije uključujući i bazen, Mića Tomić, bogati Amer naše gore list, koji je došao na ljetovanje pokušavajući da nađe ženu svog života, pa naletio na drugaricu Diklić koja je nakon jednog druženja na jahti pobjegla od njega zajedno sa kćerkama glavom bez obzira, ili bilder Zoran Jovanović, u filmu Brankin momak, koja je, razočarana u ljubav, izjavila: “Stanislav je peder”, a ta rečenica ušla u anale kinematografije i Zoran postao prvi gay na YU filmu.
A za kraj “piccole storije” o jednom divnom filmu, želim se konačno javiti za riječ i ispraviti krivi navod. Na nekoliko portala sam pročitao – ustvari, neko jednom napisao pa se prenosilo – da su Milena Dravić i Ljubiša Samardžić 25 puta igrali muža i ženu, a da se na filmu nikad, ni u jednom kadru ili sceni, nisu poljubili. E, pa, jesu, u “Nije lako sa muškarcima”. Doduše, nisu muž i žena.