Tačno mi suza kanu. Završavam dežuru u 11, a Maja, koja tek ulazi u smjenu, postavlja tekst u čijem naslovu piše da je otišao Dražen Dalipagić Praja. Imao sam ja svog Mirzu Delibašića Kinđeta kao idola, ali Praja mi je bio car.
Gledao sam ga tri, četiri puta u “Skenderiji”, ali bio sam klinac, pa se tih partija i ne sjećam. Moguće da je tamo negdje pred Olimpijske igre u Moskvi 1980., ili pred Evropsko prvenstvo 1981. u Čehoslovačkoj kada je nacionalni tim vodio Boša Tanjević, u Velikoj dvorani “Skenderije”, nekim povodom, igrala “Bosna” protiv reprezentacije Jugoslavije. Ili neke kombinacije najboljih igrača koje je ta država imala, u egzibicionom meču protiv klupskog prvaka Evrope.
Sjedio sam na montažnoj tribini iza koša tik do tunela iz kojeg su na parket legendarne dvorane godinama istrčavale najveće zvijezde evropske košarke. Bio sam prvi vrhu, ne znam s kim, valjda s nekim od rodbine, i činilo mi se da Praja skače do te visine. Kao da su mu patike bile u visini mojih očiju.
I zaista, Praja je imao ozbiljan odraz, 96/97 cm. Kada ga je kao momka koji je tek dobio ličnu kartu, Ranko Žeravica iz mostarske “Lokomotive” doveo u beogradski “Partizan”, neko ga je gledao na jednom od njegovih prvih treninga i rekao svom kolegi: “Došao neki Mostarac, skače k'o pavijan.” Bio je atrakcija.
Jedino je Duje Krstulović iz splitske “Jugoplastike” imao veći odraz, 102/103. Duje i Praja zajedno su osvojili evropsko (1977.), svjetsko (1978.) i olimpijsko (1980.) zlato. Pričao je Praja u jednom dokumentarcu da ga je upravo Duje strašno nervirao, jer je volio šegu i šalu, a i bio dosta nestašan. Te je mostarski ters naprosto morao naružiti splitskog šereta kad je jednom prekardašio, čini mi se, na Jahorini. I, rijetko se Praja smijao. Tek pomalo, kao kad je proglašen za najboljeg sportistu u Jugoslaviji 1978. godine. Pustili ga na odsustvo iz JNA, a izjavu je dao Draganu Nikitoviću. Vidjelo se da mu je mrsko da priča.
Moj nekadašnji direktor rekao je da Praja kad opuca, odmah trči u odbranu. Uopšte ne gleda da li je pogodio, jer to se podrazumijeva. Ima onaj kadar sa posljednje utakmice na SP-u u Manili (jer takav je bio sistem takmičenja, da se ta tekma nije zvala finale), kada sa zvukom sirene za kraj protiv SSSR-a Moka luduje od sreće a Praja puca iz daleka i fula. Tada sam ga jedini put vidio da je fulio. Ali je bio MVP tog basket mundiala, ako se to tada tako zvalo.
Ali, neću nabrajati šta je sve osvojio i za šta je sve bio proglašen. Ima nešto od toga i u redovima iznad. Tek još dva podatka. Za Partizan je u deset sezona postigao 8.278 poena. I niko mu se nije ni približio, niti će. Bio je drugi igrač sa ovih prostora koji je zaigrao u Realu iz Madrida. Prvi je bio Kinđe.
“Bosna” je imala Kinđeta i Varaju, “Partizan” Kiću i Praju. Bio je to klasik jugoslovenske košarke. Čak i kad su ova dva kluba 2005., 2006., igrala u Goodyear (ABA) ligi, a “taj Partizan” bio daleko od “onog Partizana”, “Bosna” pogotovo, utakmica je najavljivana tako. A sve zbog tih neponovljivih, sportskih 70-ih i 80-ih godina. Kad je Praja pogađao sa Starog mosta.